Stanowi wyłącznie wyrównanie uszczerbku majątkowego u pracownika będącego konsekwencją poniesienia kosztów świadczenia na rzecz pracodawcy. Na ten uszczerbek majątkowy, związany z wykorzystywaniem samochodu, składają się nie tylko koszty związane z bezpośrednim wykorzystaniem samochodu – koszty paliwa i inne koszty eksploatacyjne, ale również fizyczne zużycie samochodu i przez to utrata jego wartości również z powodu zwiększenia liczby dodatkowo przejechanych kilometrów wyłącznie w interesie pracodawcy. Kwoty ryczałtu nie mogą być uznane za „świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika”. Pracownik z zasady nie jest bowiem zobowiązany do ponoszenia kosztów przemieszczania się pomiędzy miejscami, w których musi się znaleźć w ramach wykonywania swoich obowiązków służbowych. Omawiany zwrot wydatków należy zatem traktować jako neutralne podatkowo świadczenie pieniężne związane z poniesionymi przez pracownika wydatkami na rzecz pracodawcy, czyli w interesie pracodawcy, a nie pracownika. Wnioskując a contrario należy przyjąć, że przychodem ze stosunku pracy nie jest zwrot świadczeń ponoszonych „za pracodawcę”. Zwrot równowartości świadczenia poniesionego „za pracodawcę” należy oceniać jako neutralny podatkowo, jeżeli nie skutkuje powstaniem realnego przysporzenia u pracownika. Podatnik (pracownik) otrzymujący świadczenie tytułem zwrotu wydatków poniesionych „za pracodawcę” nie może zatem płacić podatku od przychodu równego dochodowi, którego nie uzyskał.
Skoro zatem pracownik ponosi koszty „za pracodawcę”, to zwrot owych kosztów, jeżeli nie stanowi dla pracownika żadnego przysporzenia majątkowego, nie może być uznany za jego przychód (dochód) ze stosunku pracy (stosunku służbowego) w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o PDOF.
(wyrok NSA z 14 września 2023 r., sygn. akt II FSK 2632/20)